Biały jeleń

Myśliwi to grupa społeczna, bardzo różnie postrzegana. Jedni uważają ich za barbarzyńców, zaś inni widzą w nich ludzi z pasją, honorem i zasadami. Jednocześnie są oni bardzo silnym elementem kultury i tradycji polskiej.

Przy kultywowanej od stuleci (a jeśli licząc początki historii ludzkości, w której polowania na zwierzynę zawsze były obecne – to zdecydowanie dłużej) tradycji polowań powstawały różne legendy, zwyczaje i przesądy, które nieprzerwanie do dnia dzisiejszego funkcjonują.

O jednym takim przesądzie chciałabym Wam opowiedzieć.

Historia ta wydarzyła się przed laty, i nadal jest aktualna. To historia z serii, które nigdy sie nie przedawniają...

Cofnijmy się w czasie o jakieś 10 lat. Jest zima - surowa, mroźna, śnieżna i długa. Za długa... zarówno dla ludzi, jak i zwierząt. Dzikie zwierzęta są wycieńczone, wychudzone i zmuszone do wędrówki do dolin, gdzie mieszkają ludzie. Narażają zdrowie, a czasem i swoje życie schodząc pod same domostwa.

I tej właśnie mroźnej zimy byłam świadkiem niezwykłego wydarzenia. Miało to miejsce w Kletnie, malowniczej wsi u stóp Śnieżnika, gdzie (szczególnie zimą) wydaje Ci się, jakbyś trafił do krainy z baśni.

Był silny mróz. Woda w rzece zamarzała. I nie mówię tutaj o jakiejś tam rzece, ale o górskim potoku, który pomimo wartkiego nurtu zaczął zamarzać.

Tego właśnie dnia, wieczorową porą w dolinie pojawił się biały jeleń... Zmęczony, wycieńczony. Próbował przejść przez wielkie śnieżne zaspy. Bezpańskie psy osaczyły go i zapędziły do strumyka. Lodowata woda zadawała mu podwójny ból, mróz był nie do zniesienia. Śnieg twardy jak beton, ranił zwierzę i tak już wcześniej zranione i wykończone.

Ktoś z daleka dostrzegł poruszenie przy rzece. Zobaczył wycieńczonego jelenia. Wiadomość o tragedii zwierzęcia szybko dotarła do okolicznych domów. Na ratunek pospieszyli leśnicy i okoliczna ludność. Wyciągnęli zmarznięte, przerażone i skrajnie wyczerpane zwierzę. Jeleń był tak osłabiony, że ledwo stał na nogach. Rany wyglądały źle... Bardzo źle. Zwierzę umierało na naszych oczach. W takiej sytuacji wydawało się, że najlepszym rozwiązaniem będzie ukrócenie mu męki. Nikt jednak nie chciał się podjąć tego zadania. Wszyscy widzieli cierpienie i ból zwierzęcia. Każdy miał gospodarkę i zwierzęta, wiedzieli, że jest źle.

Było tam kilku myśliwych. Nikt nie podjął się ukrócenia męk zwierzęcia.

I teraz przechodzimy do sfery metafizycznej, gdzie życie codzienne przeplata się z zabobonami i przesądami. Gdzie racjonalne myślenie zostaje wypchnięte poza margines, a pozostaje niezbadana sfera zdominowana, w tym przypadku, przez ludzki strach...

Istnieje bowiem przesąd wśród myśliwych, że ten kto odważy się odebrać życie białemu jeleniowi, w krótkim czasie pożegna się również z własnym.

Zawsze fascynowały mnie przesądy i zabobony. Sięgnęłam zatem wstecz i poznałam historie, które potwierdzają prawdziwość przesądu. (Wierzcie lub nie, ja jestem tu po to, żeby zasiać w Waszych myślach ziarenko niepewności, że nie wszystko jest takie, jak się nam wydaje.)

Pewien myśliwy z Niemiec, który polował w Polsce jako myśliwy dewizowy upolował białego jelenia, bo jak twierdził, jego ten przesąd nie dotyczy. Był to młody mężczyzna w sile wieku, zdrowy mężczyzna, dorodny samiec. Jednak pomimo siły i młodości w krótkim czasie po tym zdarzeniu stracił życie. I takich historii jest więcej. Również wśród okolicznej ludności. Przesąd powtarzany z ust do ust zyskał siłę, której nie chce podważyć żaden myśliwy. To zdarzenie, spotkanie umierającego białego jelenia, odbiło piętno i jeszcze wyraźniej pokazało przesąd, który od wieków funkcjonuje wśród myśliwych.