Starość nie radość?

Jak zdefiniujesz swoje życie?

Spokojny ląd czy wzburzone morze? Dwa w jednym?

Pustynia?

A może różnorodny las tropikalny?…

Zdefiniować własne życie wcale nie jest łatwo, tym bardziej, że złudzeniem jest jego stałość. W każdej chwili nasze życie może się zmienić.

Próbując jednak podjąć się definicji zadajemy sobie pytania:

Czy każdy etap życia człowieka jest ważny?

Czy każdy etap życia człowieka jest inny?

Przechodząc kolejne etapy życia zmieniamy się, ale nadal jest to nasze życie i nasz los, którego nie da się przewidzieć, zaplanować.

Tak, planujemy, ale ile z tych planów wychodzi, szczerze mówiąc… niewiele.

Dlatego płyńmy z nurtem, bo to najlepsza droga.

Często słyszę stwierdzenie, że starość nie udała się Panu Bogu. Nic bardziej mylnego!

Jacy bylibyśmy, gdyby nas raz po raz nie przygniatały zmartwienia, choroby, krzywdy? Gdyby starość była szybka, dziadkowie pędziliby przez życie zapominając o wnuczkach, o dzieciach.

A, że życie zwalnia bieg właśnie na starość, to wtedy zawsze jest czas na rzeczy najważniejsze, czyli rodzinę. Wnuki i dzieci wówczas wiedzą, że bez względu na to jak daleko zawędrują, to i tak mogą zawsze wrócić do domu, bo tam czekają na nich rodzice.

Czasem jednak opóźniamy nasze powroty i zdarza się, że jest za późno. I nie ma do kogo wrócić.

Każdy z nas musi dorosnąć do kolejnego etapu swojego życia. I nie ma znaczenia ile masz lat. Ważne jest to co Ci w duszy gra.

Kiedy przekraczamy magiczne daty: 20 lat, 30 lat, 40 lat, 50 lat, 60 lat, i kolejne, to mamy wrażenie, że czas dla nas się skończył.

Nic bardziej błędnego.

Każdy wiek ma swoje prawa i ma swoje obowiązki. Tak jak każde dziecko chce mieć kochających rodziców, a każdy wnuk chce mieć kochających dziadków. I rodzice, i dziadkowie pokazują świat swoimi oczami.

Taki świat ma szersze horyzonty, niezależnie od tego, czy dziadkowie mają klapki na oczach, czy też nie. Ich rzeczywistość zawsze jest inna niż ich dzieci i nie ma w tym nic złego, nie jesteśmy bowiem klonami, tylko indywidualistami, i poprzez pryzmat takiego myślenia łatwiej jest spojrzeć i zrozumieć otaczający nas świat.

Młodzież, żeby podkreślić swój wiek, mówi że “ma swoje prawa” i rzeczywiście je ma. Ale życie toczy się dalej, nie zatrzymuje się na 20tce, ani 30tce.

Często słyszymy, że życie tak naprawdę zaczyna się po 50tce.

Kiedy spotykamy się po latach stwierdzamy, że Grażynka i Janusz to inni ludzie niż ich z młodości pamiętamy.

A jednak to dalej Ci sami ludzie, tylko z mnóstwem różnych przeżyć, doświadczeń itd.

I choć jesteśmy inni to nadal to MY.

Tak naprawdę to tylko od nas zależy co my ze swoim dorobkiem życiowym zrobimy. Jak wykorzystamy ten potencjał doświadczeń, które zbieramy przez lata?

Czy ten nowy kształt jest taki o jakim marzyliśmy?

Codziennie toczymy walkę dobra ze złem i tylko od nas zależy jakie pokłady energii odkładamy na przyszłość. Jak szybko biegniemy do przodu.

A może należałoby czasem zrobić krok w tył.

Planujemy nasze życie. Robimy postanowienia (szczególnie na początku roku - stąd też i moje natchnienie do zrobienia podsumowania) i to jest zrozumiałe, choć najczęściej nasze plany ulegają modyfikacji.

Nie ma gotowego przepisu na życie. Dlaczego? Bo zbyt wiele czynników składa się na nie, a wśród tych czynników wiele z nich NIE ZALEŻY OD NAS.

Każdy etap życia jest niezwykły, ekscytujący, niesamowity i nie do przewidzenia, bo składają się na nie różne elementy, m.in.:

- zmieniają się w naszym otoczeniu ludzie, którzy mają wpływ na nasze życie. Przykłady: etap przedszkolny, etap szkolny, etap początków pracy, zmiany pracy, etap luźnych związków, etap stałego związku, etap mamy, taty, babci, dziadka, prababci, pradziadka itd.

- nasze dojrzewanie i starzenie się i godzenie się z tym. Tutaj pojawiają się duże problemy, jeśli nie potrafimy pogodzić się, że już nie jesteśmy najlepsi w sporcie, w sile, w lotności. Trzeba się przyznać przed sobą i przed innymi, że zmysły się nam przytępiły. W tej sytuacji jedynie tym, którzy są ostatnim ogniwem w rodzinie, nic im się nie zmienia, bo jak byli na końcu ogniwa tak na nim pozostali.

A na co MY mamy wpływ:

- na nasze priorytety,

- na wybór wzorców do naśladowania (nie kopiujmy, bo szkoda czasu, życia i energii),

- nasz stosunek do ludzi,

- nasz stosunek do samego siebie,

- nie poddawanie się pomimo niepowodzeń,

- podnoszenie się po każdym upadku,

- docenianie innych,

- szanowanie innych. Zdarza się, że nie uczymy dzieci pozdrowień, a szkoda. Kiedy przechodzimy i pozdrawiamy się „Dzień dobry”, to jakby promyk słońca wpadał do naszego życia.

Kiedy pracujemy, a przechodzący życzą nam „Szczęść Boże”, to widzimy szacunek sąsiadów do naszej pracy,

- niezależnie na jakim etapie jesteś życia nigdy nie bądź obojętny na najbliższych, na rodzinę. Miej zawsze otwarte serce,

- niech zawsze nami targają emocje bo one wyzwalają działanie,

- atrakcyjność sprawia, że czujemy się dobrze, kochani i to nas uskrzydla,

- obojętnie ile masz lat miej pasje, duże, małe, jedną, wiele,

- być potrzebnym – każdy człowiek chce być potrzebny. Czasem to my potrzebujemy pomocy, a czasem my schylamy się, żeby pomóc innym.

Każdy etap życia jest inny, ale każdy może być inspiracyjny. Każdy etap można przeżyć wspaniale.

Ciężkie choroby wcale nie są złem, one nas uszlachetniają, sprawiają, że dostrzegamy więcej, głębiej i szerzej postrzegamy rzeczywistość i jesteśmy na nią wrażliwi.

Niepotrzebnie boimy się dojrzewać, starzeć.

Lęk nas frustruje i destabilizuje nasze życie, zawęża horyzonty, tworzy uprzedzenia… Nasze życie jest wówczas smutne, pozbawione blasku. Hamuje naszą inwencję, nasze działania.

A prawda jest taka: trzeba otworzyć się na ludzi, z entuzjazmem spoglądać w przyszłość, na kolejne etapy naszego życia. Każdy etap może być magiczny i piękny.